آمد ! اما . . .

آمد اما در نگاهش آن نوازش ها نبود
چشم خواب آلوده اش را مستي رويا نبود
نقش عشق و آرزو
از چهره ي دل شسته بود
عکس شيدايي در آن آينه سيما نبود
لب همان لب بود
اما بوسه اش گرمي نداشت
دل همان دل بود اما مست و بي پروا نبود
در دل بيدار خود جز بيم رسوايي نداشت
گرچه روزي همنشين جزبا من رسوا نبود
در نگاه سرد او غوغاي دل خاموش بود
برق چشمش را نشان از آتش سودا نبود
ديدم آن چشم درخشان را ولي دراين صدف
گوهر اشکي که من مي خواستم پيدا نبود
برلب لرزان من فرياد دل خاموش بود
آخر آن تنها اميد جان من تنها نبود
جز من و او ديگري هم بود
اما اي دريغ
آگه از درد دلم
زآن عشق جان فرسا نبود